ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΚΑΛΑ;

Ήδη από την κούνια, κάθε γυναίκα από άκρη εώς άκρη αυτής της γης παίρνει το χρήσμα της πριγκήπισσας και η αναγόρευση, πραγματοποίειται από τα χείλη του πολυγαπημένου βασιλιά και πατέρα της ..Δεν έχει σημασία αν η κούνια είναι απλά ξύλινη και το δωμάτιο άδειο από παιχνίδια ή φωτεινό και γεμάτο πολύχρωμες κορδέλες και χαμόγελα σαν μισοφέγγαρα...Αυτό που μετράει είναι ότι από εκείνη τη δεδομένη στιγμή,η κάθε ύπαρξη ξεκινάει να ξετιλύγει το φανταχτερό από ασημοκλωστή νήμα της δικής της προσωπικής ιστορίας…

Και όταν πια αποκτήσει μια πρώτη συνείδηση, κι αρχίσει να θυμάται,τότε πλέον αναπόσπαστο μέρος της ημερήσιας παιδείας της αποτελούν τα παραμύθια-γεμάτα από εικόνες πασπαλισμένες με ζάχαρη,μέρη που νους ανθρώπινος δεν φτάνει να σκεφτεί,χρώματα του πιο επιδέξιου ζωγράφου και τι άλλο; Πρίγκηπες! Αρσενικά ονειρεμένα με αριστοκρατική καταγωγή, στις φλέβες των οποίων κυλάει γαλάζιο αίμα,με καλλιέργεια ως ορίζε το τζάκι, με ομορφιά απερίγραπτη,ρώμη ασύλληπτη και πάνω απ’όλα ικανά να αντιπαλέψουν δράκους και θεριά,να φτάσουν ως τον θάνατο για την αγάπη της πριγκίπησσας..

Και κάπου εκεί αρχίζει ο μικρός ηλικιακά θηλυκός νους να διαμορφώνει την εικόνα του ιδανικού του μισού, αυτού του μισού που θα μπορούσε να αρμόζει σε μία πριγκίπισσα σαν και εκείνη…Και κάπου εκεί παύει το παραμύθι να είναι η διέξοδος που θα δώσει φτερά στην παιδική φαντασία και θα γλυκάνει την ψυχή, και μετατρέπεται σε ένα μέσο ηθικοδιδαχτικό !Αλλά οι διδαχές, δεν στρέφονται όπως λογικό θα ήταν και όπως οι δύσμοιροι γονείς και εκπαιδευτικοί επιθυμούν, σ το καλό και το κακό-τις ασυμβίβαστες και πάντα αντικρουόμενες δυνάμεις, και τις αντίστοιχες πραγματώσεις τους, σε πράξεις που ισοδύναμα μοιράζονται στα προσφιλή μας παραμύθια,ήρωες και αντιήρωες αλλά ποιούν ήθος θηρευτικό στις νεαρές αναγνώστριες..Έκτοτε αυτοσκοπός τους γίνεται ο πρίγκηπας και οι διηγήσεις αποτελούν ένα είδος οδηγού εντοπισμού του,καθώς σε αυτά σκιαγραφείται το πλήρες ψυχολογικό αλλά και αισθητικό πορτραίτο του τέλειου συντρόφου…

Γι ‘αυτή τη θεμελίωδη παρεξήγηση δεν ευθύνονται φυσικά οι γονείς αλλά το αναγνωστικό κοινό, και δυστυχώς τα σημάδια αυτής της λάθος οπτικής και νοηματοδότησης του παραμυθιού, κάνουν έντονη την παρουσία τους μετά την εφηβεία ,η δε έξαρση τους παρατηρείται μια ανάσα πριν από τα τριάντα, όταν πια η κάθε πριγκήπισσα επιθυμεί να κάνει τους βασιλικούς απογόνους για να γεμίσει το διαμέρεισμα με παιδικές φωνές!Έτσι λοιπόν κάνει μια διαδικασία απαραίτητη για να διάγει τον εξιδανικευμένο της βίο,εξιγχρονίζει το παραμύθι και κάνει τις ακριβείς αντιστοιχίες..Σε έναν κόσμο που κινείται διαρκώς ο πρίγκηπας δεν έχει ένα λευκό άλογο αλλά πολλούς ίππους σε έκδοση spor ή exclusive, δεν είναι ντυμένος με χρυσοπήκιλτες πανοπλίες αλλά με ακριβό κουστούμι γνωστού οίκου και δεν έχει πέτρινο,γυάλινο, ή χτισμένο με πολύτιμους λίθους παλάτι αλλά εξοχικό στη Μύκονο.Δεν πάει για κυνήγι με τους βασιλικούς ακόλουθους του αλλά για τέννις ή ιστιοπλοοία με τους κολλητούς και το πιο βασικό,μιας και η βασιλεία σαν θεσμός στα τυπικά του εξαλέιφθηκε και αντικαταστάθηκε με το πολίτευμα της δημοκρατίας, δεν έχει σκοπό να φυλάξει την χώρα του από εχθρούς αλλά να συντηρήσει και να επαυξήσει το εταιρικό του budget και στο σπίτι δεν συντηρεί υπηρέτες αλλά μια φιλλιπινέζα full-time..Πόσο φτωχή μπορεί να έιναι άραγε μια πριγκήπισσα στα αισθήματα της και της αξίζει πλέον να διατηρεί τον θρόνο της;

Είναι σωστό να κρατάμε ένα μυθικό πρότυπο σαν GPS στην αληθινή μας ζωή ή είμαστε σίγουροι ότι αυτοί έζησαν καλά ; Ή μήπως εμείς ζούμε καλύτερα;

Αυτό θα το συνειδητοποιήσουμε αν σταθούμε απέναντι στους ήρωες και το μυθικό τους πλαίσιο με τη δέουσα προσοχή, και κριτική ματιά…Είναι αρκετά ύποπτο από μόνο του το γεγονός και μόνον, ότι όλα τα παραμύθια σταματούν στην πραγματοποίηση των βασιλικών γάμων,είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι οι δυσκολίες, έρχονται με την καθημερινή τριβή που παρέχει ο γάμος και την σταδιακή φθορά που αυτός περικλείει σαν θεσμός.Μήπως αυτό προσπαθεί να μας εκθέσει και ο ίδιος ο συγγραφέας λέγοντας ΄’’οτί αυτοί ζήσαν καλά και εμείς καλύτερα!’’; Μάλλον λανθασμένα το ερμηνεύουμε σαν ευχή..ίσως τελικά να ήταν ένα είδος έμμεσης αποκάλυψης για όσα ακολούθησαν στη ζωή των αγγελικά πλασμένων χαρακτήρων του, που όμως το καλλιτεχνικό του καθήκον δεν του επιτρέπει να τους καθαιρέσει από το σύμπαν της απόλυτης ευτυχίας αλλά τον προτρέπει να μας προειδοποιήσει!

Έτσι με όρους ρεαλιστικούς και μάλλον σκληρούς, ίσως μετά το γάμο η Πεντάμορφη να βρέθηκε προ εκπλήξεων όταν κατάλαβε ότι παντρεύτηκε ένα τέρας( όχι εξωτερικά μιας και η πένα του δημιουργού του στο τέλος τον μεταμορφώνει σε έναν όμορφο πρίγκηπα) αλλά έναν ανυπόφορο,δύστροπο,νευρικό και άκεφο άντρα..Ίσως η ωραία Κοιμωμένη, να μην έπαψε να κοιμάται και στη συνέχεια, μιας και η καθημερινότητα της μπορεί να ήταν εξόχως βαρετή και ρουτινιάρικη ή έτσι να απέφευγε τα συζυγικά της καθήκοντα.Ίσως η Χιονάτη να να κατέληξε πολύτεκνη μάνα με 7 παιδιά,με τα φορέματα να την στενεύουν από τις πολλές γέννες και να είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τη δίαιτα του Atkins με τα μήλα στο καθημερινό διατροφολόγιο της παρά την τρομερή προιστορία της..Ίσως ακόμη και να αναπολεί τους 7 νάνους, και την περίοδο αυτή που αποτελούσε η ίδια επίκεντρο στη ζωή τόσων αντρών.Ίσως η Σταχτοπούτα, να έπιασε τον πρίγκηπα με την αδερφή της, και τελικά να βρέθηκε και πάλι να καθαρίζει τζάκια σε πολυκατοικίες..Μπορεί και όλα να κύλησαν αρμονικά μα η ζωή πρέπει να καταλάβουμε πως δεν είναι παραμύθι ή ότι μια πριγκίπισσα πρέπει να διακρίνεται από ευγένεια στο πνεύμα αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να συντηρούμε τον τίτλο.

Με μια σημαντική ενδοσκόπηση το καταστάλγμα της σοφίας κάθε παραμυθιού δεν βρίσκεται στις εξωπραγματικές και καθόλα φανταστικές περιγραφές του πρίγκηπα,αλλά στο σημείο της μάχης ,εκεί που άλλοτε επιστρατεύει τη σωματική του ρώμη για να σώσει την πριγκήπισσα από τους αδηφάγους κινδύνους και άλλοτε την φαντασία,ορμώμενος όμως και στις δυο περιπτώσεις από την βαθιά ειλικρινή του αγάπη για εκείνην.Και με όρους πραγματικότητας δυστυχώς θα ομολογήσουμε, πως αν και χάθηκε το άλογο,το φανταχτερό παλάτι,τα θεσπέσια τοπία,οι βαριές φορεσιέςκαι η χρυσαφένια κορώνα δεν έπαψαν να υπάρχουν οι δράκοι και οι μάγισσες…Μπορεί να μην είναι τόσο ευδιάκριτοι πια, έχοντας απαρνηθεί τον υπερμεγέθη όγκο τους και την τρομαχτική μορφή τους,τις σκούπες και τις φλόγες αλλά η σημασιολογία τους και η δυναμική τους παραμένει η ίδια:είναι οι φοβίες μας,τα πάθη,οι ανασφάλειες,οι πειρασμοί,οι φραγμοί και όλα εκείνα τα ανυπέρβλητα εμπόδια που ορθώνται μπροστά στην αγάπη..Ο πρίγκιπας λοιπόν είναι εκείνος που πάντα θα διαθέτει το ψυχικό σθένος να αντιπαλεύει για να φτιάχνει έναν κόσμο για την αγάπη του κι όχι εκείνος που θα μπορεί απλά να της τον αγοράσει…

Ιόλη 7 - δεύτερο μέρος

Η αλήθεια είναι ότι, η φιλοσοφία πάντα της κέντριζε το ενδιαφέρον, η κεντρική θέση που κατείχαν σε αυτήν οι ιδέες αλλά και ο υπερφυσικός λώρος που τις συνέδεε με τις άλλες διαστάσεις, της δημιουργούσε πρωτόγνωρη συγκίνηση. Η κάθε ιδέα ανάγεται σε μια ανώτερη, αποδεσμευμένη και αγνή πια από τις αισθήσεις μας, από τα δεσμά της παραποίησης. Της άρεσε η κάθε σκέψη της  να προέρχεται από κάποια ανώτερη, την εξύψωνε από το μέσο όρο , που η ίδια πεισματικά επέβαλλε στον εαυτό της.

   Μπήκε στο δωμάτιο της, κάθισε μηχανικά στο γραφείο κι έτριψε με δύναμη τα μιλίγγια της. Πήρε το πολύχρωμο στυλό στα χέρια της κι άνοιξε το βιβλίο, συνέχισε να διαβάζει μα οι λέξεις είχαν χάσει πια το νόημα τους.. Έμοιαζαν με ατέλειωτες  μαύρες κλωστές, κι αυτό που την ταλάνιζε, ήταν το αν αυτές μπορούσαν να οδηγήσουν πουθενά.  Έκλεισε το βιβλίο κι έγραψε ένα τεράστιο 7. Λένε πως η οπτικοποιηση  είναι αυτή που δίνει ώθηση στη νοητική λειτουργία κι απλοποιεί μια έννοια δυσνόητη, κι ως εκείνη τη στιγμή, η Ιόλη το υποστήριζε ένθερμα..Βλέποντας το όμως, αισθάνθηκε το μυαλό της παγιδευμένο σε έναν λαβύρινθο που η έξοδος δεν διαφαινόταν και ο αγαπημένος της μίτος ήταν αδύνατον να συνδέσει τις τελείες και να την βγάλει στο φως.. Κι αυτό ήταν αδιανόητο για εκείνη , που όλα στο νου, και στην ψυχή της ήταν τόσο καταφανή.. ''Είμαι λοιπόν το 7..'' μονολόγησε και τα μάτια της αμέσως έλαμψαν. Αυτή ήταν που έψαχνε τα σημεία, τα σύμβολα για να δώσει ερμηνεία, κι αυτό που της χάρισαν σήμερα ήταν η ερμηνεία του ίδιου της του εαυτού. Η συνισταμένη των ανθρώπινων δυνάμεων, είναι οι πτυχές της προσωπικότητας τους κι η Ιόλη το είχε αποκαλύψει τόσο απλά; Το μερίδιο που έκρυβε κάθε σύμβολο στα σπλάχνα του, σύντομα θα της αποκαλύπτονταν..Σηκώθηκε να πάρει τον Αχιλλέα, στη ζωή της, ήταν όταν και όσο το επέτρεπε η ίδια ο μοναδικός της φίλος. Πάτησε τα πλήκτρα και στην οθόνη του κινητού της εμφανίστηκε το 697777.. Ταράχτηκε και το έκλεισε.. Τι της συνέβαινε ; Δεν ήταν κανένας μαγικός συνδυασμός, παρά μόνο ο αριθμός -απαράλλαχτος -που καλούσε εδώ και 7 χρόνια.. Επέλεξε να βρει την επαφή από τον ηλεκτρονικό κατάλογο και να καλέσει πάλι.'' Σε καλό μου.. ''σιγοψιθύρισε..Ξάφνου μια γνώριμη φωνή γέμισε τη γραμμή.

--Τι κάνει το ''Λουτράκι''; Ποια υπερδύναμη σε έσπρωξε να πάρεις τηλέφωνο;

--Θα έπρεπε να γελάσω τώρα; Είσαι αρκετά αγγλοσάξων για τα γούστα μου..

--Όχι κουτορνίθι.. Απλά πρέπει να μάθεις κάποια στιγμή να αφήνεσαι..Πώς πάει;

--Είσαι απασχολημένος; Πήρα να σε ρωτήσω κάτι..

--Είμαι εδώ με τη Μαρίζα και τη βοηθάω με το ρόλο της για την παράσταση!

--..

--Ιόλη είσαι μαζί μας ή θες να στο κάνω spelling ;

--Με συγχωρείς.. Είμαι κάπως απορροφημένη από μια συζήτηση που είχα με τον Αλέκο. Τι είπες; Τη βοηθάς στο ρόλο της; Το ''Απόψε αυτοσχεδιάζουμε'' του Πιραντέλλο  δεν θα ανεβάσετε; Τι είδους βοήθεια μπορεί να θέλει στον αυτοσχεδιασμό;

--Βλέπω μετά χαράς μου πως ξύπνησες..Θες να σου αναλύσω τι της δείχνω;

--Όχι δεν θα πάρω..Προτιμώ να συνεχίσεις να αποτελείς κρυφή μου φαντασίωση. Λοιπόν, θέλω να μου πεις αν ξέρεις κάτι για το 7.

--Το 7; Το 7 βεβαίως βεβαίως  είναι ο μονός αριθμός μεταξύ του 5 και του 9..Σε κάλυψα επαρκώς γιατί με καλεί το καθήκον;

--Πλήρως ερωτύλε.. Όταν ξεμπερδέψεις με την τεχνητή υποστήριξη σε περιμένω στο ''September'', στείλε μήνυμα για την ώρα.

--Tatsachich  General!(μτφρ. ''Μάλιστα  στρατηγέ!'')

--Bisbald geistlose ! (μτφρ. '' Εις το επανιδείν ανεγκέφαλε!'')

Πάτησε το πλήκτρο για τον τερματισμό της κλήσης και χαμογέλασε γλυκά.. Μόλις ένιωσε τα ψήγματα της χαράς να τρέφουν το κορμί της,  πάγωσε η έκφραση της. Απέφευγε τη λύπη και τη χαρά που την έκαναν να αισθάνεται, κάτι πιο λίγο ή πιο πολύ από άνθρωπος. Κοίμισε το χαμόγελό της και το βύθισε άλλη μια φορά σε όνειρα βαθιά. Δεν ήθελε η Ιόλη να χαμογελά συχνά..Δεν ήθελε όμως ούτε και το δάκρυ που χάραζε κρυφά, κάποιες το πρόσωπό της, γιατί κάθε φορά που οι μικρές βροχερές σταγόνες την πότιζαν, στεγνώνοντας, άφηναν στην έκφραση της λεπτές δροσερές γραμμές..Δρόμους ενός χάρτη που οδηγούσε απευθείας στην ψυχή της. Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου, είχε διαβάσει στον Ηρόδοτο, πως όταν κανείς υπερέβαινε τα όρια της προσωπικής ευτυχίας οι θεοί τον φθονούσαν κι έκοβαν το νήμα της ζωής τους με τρόπο τραγικό. Έτσι λοιπόν κι εκείνη, δεν ήθελε να προκαλεί τον Θεό της, απέφευγε τα άκρα που την ταξίδευε η καρδιά της σαν να ήταν σειρήνες. Απευχόταν να γελά πλατιά και να πονά βαθιά, από φόβο μην χαθεί σε μια άβυσσο που δεν θα μπορούσε να ορίσει. Δεν είχε ερωτευθεί ποτέ.. Ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος την ανέσυρε από τον κικεώνα  των σκέψεων που είχε παρασυρθεί..'' Frau σε μια ώρα στα γνωστά..Θα κρατάω ένα καρτελάκι με τον αριθμό 7 σαν τις φιναλίστ στα καλλιστεία για να με αναγνωρίσεις.''

  Δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Κοίταξε το ρολόι στο γραφείο της, ήταν 8 και μισή, είχε αρκετό χρόνο, μπήκε για ένα γρήγορο μπάνιο και επέστρεψε τυλιγμένη σε μια ολόλευκη απαλή πετσέτα. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και άφησε τα μαλλιά της ελεύθερα, έμοιαζαν αλήθεια σαν κύματα, τα χτένισε απαλά και κοίταξε το είδωλο της. Δυο μεγάλα μάτια στο σχήμα του αμύγδαλου κυριαρχούσαν, και μέσα τους ξεχώριζε ένας κατάμαυρος ουρανός. Πιο κάτω μια μικρή μυτούλα, ελαφρά ανασηκωμένη και δυο χείλη χαρισμένα από τη μητέρα της. Όλα αυτά τα έδενε και τα ανάδυνε ένα χρώμα που θύμιζε μελένιο γλυκό. Έφερνε σε άγγελο η Ιόλη, για την ακρίβεια τίποτε δεν θα την χώριζε από τους αγγέλους, αν ο ουρανός των ματιών της είχε αστέρια. Έβαλε βιαστικά ένα λευκό φόρεμα από την ντουλάπα της και τα αγαπημένα κίτρινα σανδάλια της, μιας και τα καλοκαιρινά βράδια, αρνούνταν να δώσουν την θέση τους στο μελαγχολικό φθινόπωρο. Κατευθύνθηκε προς το γραφείο, πήρε τα δυο στυλό, την εικονίτσα , και τα έβαλε στην τσάντα της. Ήταν έτοιμη.. Βγήκε χαιδεύοντας  το πόμολο για να μην τρίξει και πέρασε από το σαλόνι βιαστικά, λέγοντας μια καληνύχτα..Ο πατέρας της ξεσκόνιζε τη βιβλιοθήκη φορώντας το καλό του σακάκι και η μαμά της ίσιωνε μια σειρά από μικρά μπιμπελό λες και τα ετοίμαζε να παρελάσουν.

--Που πας σαν την αλεπού; Δεν θα χαιρετήσεις;

--Είπα καληνύχτα.

--Με υπερήχους την είπες και δεν σε ακούσαμε;

--Πραγματικά ρε μαμά, με περιμένεις να μπω ή να βγω για να εξαντλήσεις την ετοιμολογία σου; Φεύγω, θα βγω με τον Αχιλλέα..

--Πού θα πάτε;

--Στο Maracaibo , να χαιρετήσω καμιά τρίτη ξαδέρφη σου ;

Έκλεισε την πόρτα ενώ πίσω της ακουγόταν κάτι  μεταξύ του ''να προσέχεις'' της μητέρας της και του ''να μην τρέχεις'' του πατέρα της. Τα ζευγάρια μετά από μακροχρόνια συμβίωση εξομοιώνονται, γίνονται σάρκα μια..Οι δικοί ήταν  ένα επίπεδο πιο πάνω, είχαν μπλέξει τις φωνές τους που ηχούσαν τώρα πια σαν μια, μοναδική φωνή. Στήριξε το χέρι της στο κάγκελο της σκάλας και κατέβηκε αργά, με αυτόματες κινήσεις έψαχνε παράλληλα τα κλειδιά του Polo. Τα έβγαλε, ξεκλείδωσε και ένα τέταρτο πριν από τον καθορισμένο χρόνο συνάντησης ήταν στο September. Σπάνια η Ιόλη δενόταν με κάτι, ακόμη ορθότερα σπάνια δενόταν με οτιδήποτε..

 Αυτό όμως το μπαράκι είχε κάτι το οικείο γι' αυτήν. .Ο χώρος ήταν κυκλικός, με ξύλινα φθαρμένα πατώματα κι είχε όλα κι όλα δέκα τραπέζια, διαφορετικού διακοσμητικού ύφους μεταξύ τους. Έτσι το κόκκινο μεταλλικό τραπεζάκι του καφενείου έκανε συντροφιά με το γεμάτο με ανάγλυφα στολίδια τραπέζι μέσης Lui quenze.. Ίσως το μέρος αυτό έδινε τη δυνατότητα επιλογής στους επισκέπτες του, κάτι που η ίδια η ζωή πολλές φορές τους στερούσε. Εκεί, η απλότητα, η υπεροψία, η αισθητική έμοιαζαν να συνδέονται τόσο φυσικά μέσα στο άρωμα του αλκοόλ που διαχεόταν σε αφθονία στην ατμόσφαιρα. Η Ιόλη καθόταν πάντα στο βάθος του μαγαζιού-στο μόνο απομονωμένο σημείο του- σε μια ρουστίκ  βαριά τραπεζαρία, ισπανικού ύφους με λιτές γραμμές, που είχε μόνο δυο καρέκλες. Φαίνεται τόσες είχαν απομείνει στο παλαιοπωλείο, οι άλλες είχαν ορφανέψει.. Αυτό όμως που τραβούσε την Ιόλη στο μαγαζί , ήταν οι αφίσες από γνωστούς και άγνωστους πίνακες, που είχαν εφαρμόσει σαν μια ονειρική ταπετσαρία μην αφήνοντας ίντσα ελεύθερη στους τοίχους.. Έτσι στο τέταρτο που είχε στη διάθεση της κρατώντας ένα λευκό κρασί παραδινόταν σε έναν βυθό, από χρώματα, άγνωστες φιγούρες και βλέμματα..Βλέμματα επικριτικά, γαλήνια, φοβισμένα, βλέμματα γεμάτα οδύνη, που μαρτυρούσαν ότι η αλλαγή δεν θα αργούσε να έρθει.

 Σηκώθηκε όρθια, και το μάτι της έπεσε στην '' Έναστρη νύχτα'' του Van Gogh,  ο πίνακας, βουτηγμένος στις αποχρώσεις του μπλε φανέρωνε απροκάλυπτα αυτό που δήλωνε ο τίτλος του. Το στερέωμα, και πάνω του σοφά στερεωμένα τα αστέρια, σαν φωτεινές μπάλες ή σαν φωτεινές δίνες έτοιμες να καταπιούν τον κάθε ονειροπόλο; Μπροστά τους δυο κυπαρίσσια που τα χορεύει ο άνεμος , και στο βάθος μια πόλη υπνωτισμένη, από το μαγικό χορό ή το μαγικό θέαμα.. Δεν ήταν μόνο το προφανές, μισόκλεισε τα μάτια της για να το αισθανθεί και διαφορετικά.. Τώρα δεν ξεχώριζε αν έβλεπε έναν ουρανό ή μια θάλασσα, δυο κυπαρίσσια ή φύκια που κινούνται στο νερό; Ένα χέρι την τράνταξε.

--Αυτό που θέλω να δω, είναι τον ουρανό στο βλέμμα σου να γεμίζει αστέρια .

Ήταν ο Αχιλλέας που την κρατούσε σφιχτά, σαν να είχε αρπάξει τη χίμαιρα του για να μην του φύγει ποτέ ξανά.

--Και πώς θα γεμίσουν αστέρια παρακαλώ;

--Ερωτεύσου ή κάνε ευχές, έτσι τα αστέρια θα πέφτουν και θα τα απορροφά το βλέμμα σου..

--Πολύ μελό φίλε μου..Με τέτοια λυγίζεις κουτάλια ή κοπέλες; Παρεπιπτόντως το concept τι λέει; Από επηρεαστήκαμε για το σημερινό θέαμα;

Η Ιόλη αναφερόταν στο ντύσιμο του..Ο Αχιλλέας σκηνογράφος και απόφοιτος του εθνικού θεάτρου ήταν ένας ενδυματολογικός χαμαιλέων . Για να νιώσει το ρόλο στο έπακρον χρησιμοποιούσε ανορθόδοξες για το κοινωνικό φαίνεσθαι ,μεθόδους. Ντυνόταν όπως ο ρόλος και αυτό στις παραστάσεις σύγχρονου θεάτρου, δεν θεωρούνταν επιλήψιμο μιας και τα ρούχα ήταν κατά κύριο λόγο απλά, όμως στις κλασικές παραστάσεις το θέμα έφευγε πέρα από κάθε λογική.. Πέρισυ τέτοια εποχή, κυκλοφορούσε ως σαιξπηρικός Οθέλλος στους δρόμους της Αθήνας, αρκετό για να μπει ως επίτιμος τρόφιμος σε μια ψυχιατρική κλινική. Ξεκινούσε να τον παρατηρεί πάντα από τα χαμηλά, για να δεχτεί ομαλά το υπερθέαμα που κάθε φορά αντίκριζε.. Φορούσε καμηλό σκαρπίνια, ψηλοκάβαλο καφέ παντελόνι, τιράντες και μια κόκκινη γραβάτα με πορτοκαλί ρόμβους- στυλιστικό τερατούργημα κάποιου μόδιστρου με κρίση ταυτότητας- και κρεμ πουκάμισο.. Αυτή τη φορά είχε κολλήσει κι ένα μουστάκι, ενώ τα ξανθά μαλλιά του ήτα χτενισμένα σαν ιταλού μαφιόζου.

--Για godfather  είσαι τρομερά κακόγουστος πάντως..

--Σιωπή ανίδεη, σήμερα προς τιμήν σου ντύθηκα Brad Pitt στο Seven!  Εξαιρετική ταινία του Fincher  του 95 με εμένα στον πρωταγονιστικό, το Morgan Freeman και τη Gwyneth..

--Εντάξει σινεφρικιό με εντυπωσίασες, πάμε να κάτσουμε..

Ο ιδιοκτήτης ήρθε για την παραγγελία, τον έλεγαν Olivier και ήταν ένας εβδομηντάχρονος ελληνογαλλικής καταγωγής. Δύο οι γλώσσες που μιλούσε άπταιστα, δύο οι ρίζες του και διττή προσωπικότητα ο ίδιος, απίστευτα χαρισματικός μα και απίστευτα ματαιόδοξος.. Ως τα 35 του ζούσε στο Παρίσι μόνιμα και εργαζόταν ως τενόρος στο Μουσείο της Όπερας . Είχε όσα μπορούσε κάποιος να ζητήσει.. Είχε παντρευτεί με τον παιδικό του έρωτα τη Ζωρζέτ, ζούσε πλουσιοπάροχα και ήδη μέχρι τα 30 του ,τον γνώριζε όλος ο καλλιτεχνικός κύκλος, μα το βασικότερο ήταν πως όλοι τον αποδέχονταν σαν ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια που είχαν περάσει από το μουσικό στερέωμα. Η φωνή του σύμφωνα με τις φήμες που τον ακολουθούσαν ως και σήμερα, είχε κάτι από το νέκταρ των θεών, σε ταξίδευε και σε κυρίευε..Η τεράστια επιτυχία όμως είχε το ακριβό της τίμημα..Όταν ένιωσε ότι είχε τα πάντα, ένιωσε πως αυτά δεν ήταν αρκετά. Άρχισε το ποτό γιατί ο απόλυτος έρωτας, η φήμη, το χρήμα δεν ήταν ικανά για να τον κάνουν να βαδίσει στα σύννεφα. Ώσπου ένα βράδυ, μεθυσμένος από το ποτό, τον έρωτα, το χρήμα, τη δόξα στο γυρισμό από ένα κοσμικό πάρτυ από τα χιλιάδες που διαδέχονταν τις παραστάσεις του, προσέκρουσε σε ένα van..Η σύγκρουση ήταν πλαγιομετωπική με ένα θύμα, μια κοκκινομάλλα που οι μπούκλες της μπερδεύονταν με τα γυάλινα θραύσματα και το αίμα της. Είχε μια σπασμένη κούκλα δίπλα του με μια καρδιά που τελικά την ράγισε, μια θυσία στο υπέρμετρο εγώ του. Από εκείνο το βράδυ έπαψε να μιλάει, δεν ξανάκουσε κανείς τη φωνή του. Έγινε ένας θρύλος στα κοσμικά σαλόνια, στους καλλιτεχνικούς κύκλους που στένεψαν τόσο που έγιναν σαν θηλιά και τον έπνιξαν.. Ένα χειμωνιάτικο πρωί, 7 μήνες μετά από το θάνατο της Ζωρζέτ , γύρισε στην Ελλάδα, σαν πληγωμένο αηδόνι που έχασε δια παντός το τριαντάφυλλο που νανούριζε.. Με μια δερμάτινη βαλίτσα και τις φωτογραφίες της Ζωρζέτ, βρήκε καταφύγιο στο σπίτι της Nicole, της μικρότερης αδερφής του και του συζύγου της και εκεί ζούσε μέχρι σήμερα. Το September το άνοιξε πριν από 25 χρόνια ακριβώς, έναν παγωμένο Γενάρη , έψαξε τα κομμάτια του ένα ένα, τόσο διαφορετικά μα και τόσο ίδια μεταξύ τους, όπως και ο άνθρωπος. Κι έμεινε εκεί και κάθε βράδυ ξαναζούσε τον έρωτα και την επιτυχία του μέσα από τις αναμνήσεις της πολυαγαπημένης του Nicole..

 Δεν άκουγε ποτέ κανείς μουσική σε αυτό το στέκι γιατί οι φωνές ήταν για εκείνον τα ναρκωτικά που απάλυναν τις πληγές του..Στη μουσική άλλωστε ο ίδιος ανακάλυψε το χάρισμα, αλλά και την κατάρα, βαριά αλυσίδα που έσερνε τόσα χρόνια. Οι δυο φίλοι τον κοίταξαν, εδώ δεν υπήρχε καμιά έκπληξη και αυτό ήταν που τον έκανε τόσο συμπαθή ακόμη κι αν ποτέ δεν είχαν ακούσει τη φωνή του. Ένας ψιλόλιγνος γέροντας με γκρι παντελόνι κι ένα σταχτί γιλέκο που αγκάλιαζε τη λιπόσαρκη πλάτη του..Ήταν σαν λιωμένο κερί ή σαν ασκητής που είχε δώσει όρκο σιωπής..Άνοιξε το μπλοκάκι του, σημάδι πως περίμενε να του πουν..

--Bonsoir monsieur Olivier θέλω μια 7up..είπε κλείνοντας το μάτι.

--Είσαι γελοίος και προβλέψιμος ..Και ειλικρινά δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο από τα δυο. Φέρτε μας σας παρακαλώ μια sangria..

O monsieur Olivier έγνεψε καταφατικά κουνώντας προς τα κάτω το ετοιμόρροπο κεφάλι του..

--Κύριε Olivier η Ιόλη σήμερα θέλει να μιλήσουμε για το 7..

Μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής το βλέμμα του άδειασε..Έτεινε το σκελετωμένο χέρι του και με την άκρη του σημείου έδειξε στο πάνω μέρος στη αριστερή πλευρά του τοίχου. Η Ιόλη είδε έναν πίνακα που ποτέ δεν είχε παρατηρήσει με ιδιαίτερη προσοχή. Πήρε το στυλό στα χέρια του και κάτω από τη sangria έγραψε με ένα κόκκινο μελάνι, όμοιο με αίμα αλλά και με κρασί,  με γράμματα που χόρευαν το εξής..'' Sept peches capitaux de Jerome Bos..Sont tous vraiment..''.  Η Ιόλη πήρε το χαρτί στα χέρια της και μετέφρασε ψιθυριστά..''Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του Ιερώνυμου Μπος..Είναι όλα αληθινά..''

Ιόλη 7 - πρώτο μέρος

Η Ιόλη πίεσε με τη γροθιά της το στέρνο της, και προσπάθησε ν’ αναπνεύσει κανονικά..Δεν ήταν και το πιο εύκολο εγχείρημα ν’ ανέβει τρέχοντας στον 7ο όροφο. Ζούσε στην οδό Αντιγόνης 7 στο Κάτω Χαλάνδρι σε μια παλιά πολυκατοικία ολότελα παράταιρη, ανάμεσα στις τόσες μονοκατοικίες. Τα κίτρινα πατζούρια της -εξαιρετικό δείγμα κιτς αισθητικής, καθώς και ο μονίμως χαλασμένος ανελκυστήρας την καθιστούσαν μια οικοδομική παραφωνία στο τετράγωνο. Έλυσε τα μαλλιά της και μια καστανή θάλασσα, χύθηκε στους κεχριμπαρένιους ώμους της. Έβγαλε τα κλειδιά από το φθαρμένο τζίν της και μπήκε μέσα στο πολύχρωμο διαμέρισμα, ακροπατώντας στις μύτες και προσπαθώντας σαν αίλουρος να χωθεί στο δωμάτιο της, αποφεύγοντας κάθε είδους οικογενειακή συναναστροφή. Ξάφνου μέσα σε ένα συνοθύλευμα από μεθυστικά αρώματα, ακούστηκε μια φωνή γεμάτη ζωντάνια, με μια ελαφρά ξενική προφορά.
–Πότε θα μάθεις να χαιρετάς chica ;
–Όταν θα μάθεις ν’ αφήνεις στους άλλους περιθώριο επιλογής μαμά.
Με κάτι μικρές φλόγες που έκαιγαν η Ιόλη κοίταξε ευθεία στα μάτια τη μητέρα της, που προσπαθούσε για πολλοστή φορά ν’ αλλάξει θέση στα έπιπλα του σαλονιού. Ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, παρά τα 48 χρόνια της, που έμοιαζε να χει ξεπηδήσει από μύθο των Μάγια. Είχε μαλλιά στο χρώμα του κάρβουνου και χείλη σαρκώδη, όμοια με γινωμένα κεράσια. Τα χέρια και το κορμί της έμοιαζαν να έχουν σχεδιαστεί από το Δημιουργό τους, με την πιο φίνα γραμμή. Φυσικά όλα ήταν δώρα που της είχε προσδώσει απλόχερα η καταγωγή της από την Βενεζουέλα.
–Αλήθεια πιστεύεις, πώς σουλατσάροντας τους ίδιους καναπέδες από τη μια άκρη του σαλονιού στην άλλη καθημερινά, αλλάζεις την αύρα του χώρου ; Το αναφέρει μήπως, σε καμιά αρχαία δοξασία του λαού σου, πως η αλλαγή διαρρύθμισης είναι το μυστικό της νεότητας ;
–Όχι chica, αλλά σίγουρα αλλάζει η ψυχοσύνθεση μου..Κάτι που θα καταλάβαινε μόνο μια σαρανταπεντάρα και άνω που διανύει την προ κλιμακτήριο.
Είπε και ίσιωσε τη μακριά κόκκινη φούστα της. Αυτό το σκούρο δέρμα της που μπλεκόταν τόσο αρμονικά με το κόκκινο την έκανε να μοιάζει με εξωπραγματική γιγάντια παπαρούνα. Στο θέαμα αυτό η Ιόλη γλύκανε, από μικρή ακόμη, και χωρίς να έχει πλήρη συνείδηση, έβλεπε τη μητέρα της σαν απόκοσμη θεότητα της ομορφιάς, σαν έναν κινούμενο ζωντανό πίνακα, έργο του πιο επιδέξιου και ταλαντούχου ζωγράφου. Την πλησίασε, της έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο και μπήκε στο δωμάτιο της, κλείνοντας προσεχτικά την πόρτα πίσω της. Έτσι ήταν πάντα η Ιόλη, απέφευγε να κάνει αισθητή την παρουσία από φόβο να μην προκαλέσει την ειμαρμένη της. Απεχθανόταν τον θόρυβο και τα μέσα που εκείνος μεταχειριζόταν, αγαπούσε τη σιωπή και τις λέξεις που ήταν βυθισμένες στο σκοτάδι. Ίσως η σιωπή, να ήταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να κοιμάται ατάραχος ο προσωπικός της δαίμονας, αυτός που την έκανε να αισθάνεται τόσο μόνη ανάμεσα σε τόσο κόσμο, τόσο παράταιρη όσο και η πολυκατοικία της..
Κάθισε στο γραφείο της και πέταξε τις μπαλαρίνες στο πάτωμα, πήρε στα χέρια της την ξύλινη κορνίζα που βρισκόταν στο βάθος και την κοίταξε όσο πιο ανιχνευτικά μπορούσε. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι αγκαλιασμένο και στη μέση ένα καστανό πλασματάκι, εκείνη..Χρόνια κοίταζε την φωτογραφία αυτήν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε κανείς να λύσει το μυστήριο του έρωτα. Δ εν ήταν θηριοδαμαστής ο πατέρας της, ούτε καπετάνιος αλλά καθηγητής Φιλοσοφίας με έδρα στη Φιλοσοφική των Α θηνών και φυσικά απρόσεχτος οδηγός, μιας και ένα ”παραλίγο” ατύχημα ήταν η αιτία να γνωρίσει τη γυναίκα που έβαλε πάνω από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Έστρεψε τη ματιά της στον τοίχο, ήταν 7 Σεπτεμβρίου του 2010, μέχρι την εξεταστική του Φλεβάρη είχε τρεις μήνες γεμάτους για να συγκεντρωθεί και να βγάλει την ύλη , αυτός ήταν και ο μόνος τρόπος να πάρει το πολυπόθητο πτυχίο στα χέρια της. Ήταν φοιτήτρια στο 7ο έτος στη Νομική σχολή της Αθήνας , κι ενώ μπήκε στη σχολή πρώτης επιλογής της με δάφνες και ατέλειωτα όνειρα να λύνει υποθέσεις αλά μπρατσέτα με τον Λυκουρέζο , τώρα με δυο μαθήματα στην πλάτη της ,έβλεπε το τέλος ασθμαίνοντας μιας και η υπερπροσπάθεια την είχε εξαντλήσει..Στην πορεία της φοιτητικής της ζωής , είχε συνειδητοποιήσει πως τελικά δεν ήθελε να αγορεύσει σε γεμάτα από καρεκλοκένταυρους δικαστήρια. Εκεί, το μόνο άρωμα που ξεχώριζε στην ατμόσφαιρα, ήταν ο ιδρώτας και ο συμβιβασμός στα υποτιθέμενα χρηστά ήθη, ήταν μια παρωδία ενός κακοφτιαγμένου κόσμου δικαιοσύνης, ο οποίος βρισκόταν μίλια μακριά από την προσωπική της αντίληψη. Αυτό που την έλκυε σαν φυσικός μαγνήτης, ήταν οι υποθέσεις μυστηρίου, όπου θύμα και θύτης είχαν διαγράψει μια κοινή τροχιά στο κόσμου του μεταφυσικού. Στη συνείδηση της πάντα υπήρχαν τα σημεία, αυτά που σαν ασημένια κλωστή από ένα αόρατο κουβάρι συνέδεαν το δράστη με τον πάσχοντα. Κι ο μίτος αυτός ξετυλιγόταν ήδη από τις αρχές των ζωών τους, τότε που tabula rasa από πάθη κι εμμονές, με ψυχές απαλλαγμένες από το σκοτάδι είχαν μοναδικό οδηγό τους τη σύμπτωση, μαριονέτες ενός θεικού χειριστή ή αυτοδύναμοι παίκτες ;
Η Ιόλη δεν είχε την ατσάλινη λογική και την ψυχρότητα-απαραίτητα προσόντα κάθε έγκριτου νομικού-διέθετε όμως τη διαίσθηση εκείνη, που της επέτρεπε πάντα, ακούγοντας ένα έγκλημα να πει : ” Πώς δεν το είχαν διαβλέψει; Ήταν ηλίου φαεινότερον πως θα εξελισσόταν έτσι.” και στη δική της νόηση, στο μοναχικό κόσμο που αποζητούσε να ζει όλα ήταν καταφανή εξαρχής. Ποτέ δεν έψαχνε, ακούγοντας ένα έγκλημα να βρει την αιτία του κακού, αυτή διαχεόταν παντού σε μια γη που κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς , αυτό που την ενδιέφερε ήταν να καταλάβει γιατί στη ζωή του ο Εκάστοτε δεν μπόρεσε να το αποφύγει. Το καλό και το κακό, ήταν οι μόνες παντοδύναμες αρχές και κινητήριες δυνάμεις ,πάντα κάτω από τη σκέπη όμως του απρόβλεπτου και του μυστηριακού. Το δίκαιο και το άδικο ήταν μάλλον ίσης αξίας για κείνην, εξαρτιόταν από την οπτική που επέλεγε ο καθένας.
Άνοιξε το βιβλίο του αστικού δικαίου και μύρισε τις σελίδες, αμέσως το ξανάκλεισε ακουμπώντας το εξώφυλλο απαλά. Ή θελε όλα να γίνονται με λεπτότητα και τρόπο, από την πιο απλή κίνηση ρουτίνας έως και την πιο σύνθετη σκέψη, ήταν ένα τελετουργικό που η ίδια τηρούσε ευλαβικά. Έβγαλε από τη τσάντα της δύο στυλό και μια μικρή εικονίτσα. Στο ένα που ήταν μάρκας bic, είχε προ καιρού τελειώσει κάθε ίχνος μελανιού, στο άλλο ξεχώριζαν τα ζωηρά του χρώματα κι η ακριβή μάρκα του στο τελείωμα. Μάλλον, ακόμη και στις λεπτομέρειες έψαχνε να βρει την ισορροπία της. Και, ενώ για κάθε άλλον ήταν φαινομενικά δυο απλά στυλό, το ένα μάλιστα άχρηστο για την Ιόλη ήταν δυο ιδιότυπα γούρια. Με το bic είχε γράψει στις πανελλαδικές εξετάσεις πριν από 7 χρόνια και το θεωρούσε σηματωρό αλλά και εχέγγυο για κάθε επερχόμενη επιτυχία. Το άλλο, το είχε βρει μέσα σε ένα βιβλίο της μητέρας της με τον τίτλο ”Ποτέ χωρίς τη κόρη μου”, τα ψυχεδελικά του χρώματα, η λεία του επιφάνεια που σε καλούσε να το αγγίξεις και η έντονη γραφή του της θύμιζαν τόσο την μαμά της. Έτσι το κράτησε και αυτό γιατί πίστευε πως μαζί του κουβαλούσε πάντα, την θετική ενέργεια και την ασφάλεια που της χάριζε η μάνα της. Και η εικόνα; Αυτό φαντάζει αυτονόητο για τα άτομα που έχουν μεταφυσικές αναζητήσεις, το θειο είναι το μόνο αναμφισβήτητο ανεξάρτητα από την ταυτότητα του, η σταθερά και ο φύλακας τους. Η Ιόλη δεν πήγαινε πουθενά χωρίς αυτά ,ήταν πέρα από τη μόνιμη συντροφιά της ένα είδος εξωτικών φυλαχτών για την ίδια. Άλλωστε, από παιδί προτιμούσε την ασπίδα προστασίας που της προσέφερε η εσωστρέφεια σαν χαρακτηριστικό της προσωπικότητας της, όσο πιο λίγο μιλάς, τόσο πιο λίγο αγκιστρώνεις τις ελπίδες σου στους ξένους. Μέχρι τα 25 της ,για όλους τους άλλους εκτός από την οικογένεια της και τον κολλητό της τον Αχιλλέα, έμοιαζε με βουβός παρατηρητής με μάτια αφιλόξενα, γεμάτα οξυδέρκεια και φλόγα. Μόνο μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού της, άπλωνε μέρος της ψυχής της και μιλούσε..Μ α και εκεί ως το βαθμό που η ίδια έκρινε.
Άκουσε το κουδούνι να χτυπά υστερικά, ο πατέρας της είχε γυρίσει και όπως πάντα αφηρημένος είχε παρατήσει κάπου τα κλειδιά του. Ξεκίνησε να διαβάζει κρατώντας τα στυλό στα χέρια της..Τι μπορούσε να υπογραμμίσει; Ήταν απλά στείροι νόμοι, όταν πια ξανακοίταξε το ρολόι είχαν περάσει δυο ώρες. Έτριψε τα μάτια της και βγήκε στο σαλόνι αντικρίζοντας το ίδιο γνώριμο θέαμα. Ο πατέρας της , με τα εξωφρενικά πράσινα κοκάλινα γυαλιά του και ένας σωρός από βιβλία και χαρτιά μπροστά του.
–Καλησπέρα μικρό, έλα κάτσε δίπλα μου..Είπε χαμογελώντας .
–Δεν έχω καμιά όρεξη, θέλω μόνο να φάω. Μαμά αα αα ; Τι έχουμε για φαγητό ;
–Ψάρι με σαλάτα και θα το φας όπως και να χει, δεν είναι διαπραγματεύσιμο..Μπήκε φουριόζα στην τραπεζαρία κρατώντας ένα ταψί με τέσσερις γκρίζους σαργούς, που σίγουρα δεν ήταν και η καλύτερη μέρα τους. Στο άλλο χέρι κρατούσε την πιατέλα με τη σαλάτα και το αλάτι..έμοιαζε με τσαντισμένο ζογκλέρ που δεν είχε όρεξη για πολλά πολλά.
–Δεν θέλω ψάρι, ξέρεις ότι με πειράζει στο στομάχι.. Είπε η Ιόλη, κι έτριψε το στομάχι με μια έκφραση που συνδύαζε την αποστροφή της για το ψάρι με τον πονόκοιλο.
–Έλα guapa, μη ζαρώνεις τα μούτρα σου γιατί σπάει το δερματάκι..Δεν είναι τυχαίο που μένεις στην Αντιγόνης, έχεις γνήσιο το δράμα μέσα σου! Κόψε τα θεατριλίκια και κάτσε να φας.
–Θεατριλίκια η ”Αντιγόνη” του Σοφοκλή; Μάτα σε παρακαλώ.
–Άστη μπαμπά να δούμε τι άλλο ξέρει από Αντιγόνη, στη χειρότερη θα καταλήξει να μας λέει για τη Pocahontas τη γιαγιά της, και το τραγικό της μοίρας της που καταδίκασε να κατέβει από τα μπανανόδεντρα.
–Αν νομίζεις μικρή πως με εκνευρίζεις, σε πληροφορώ πως η μανούλα δεν θυμώνει ποτέ αλλά ούτε και συγκινείται από τον όρκο σιωπής που μοιράζεσαι μαζί μας τόσα χρόνια. Φάε το ψάρι σου και σταμάτα να δίνεις τραγικό τόνο σε ό, τι δε σου αρέσει Παξινού! Όσο για σένα Αλέκο μάζεψε τα τεφτέρια σου τώρα τρώμε!
Μετά το στρώσιμο του τραπεζιού και τη μισή ώρα του φαγητού ακούστηκε η ίδια φράση που ακουγόταν εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια που θυμάται καθαρά τον εαυτό της η Ιόλη..
–Σήμερα στη σχολή τους μίλησα..
–Πάω να πλύνω πιάτα, σήμερα είναι η σειρά σου να ακούσεις το λατρεμένο σου μπαμπά.
–Μα..Έχω διάβασμα..
–Αυτό λες σαν επιχείρημα από 8 χρονών, πέρασε η ισχύς του πια! Κάτσε να κάνεις λίγο παρέα στο μπαμπακούλη σου!
Κι έφυγε για την κουζίνα κλείνοντας το μάτι πονηρά, κι έχοντας την έκφραση του απόλυτου θριάμβου. Η Ιόλη αρεσκόταν στις φιλοσοφικές συζήσεις αλλά όχι σε αυτές που είχαν τη μορφή ακαδημαικών διαλέξεων και έναν ομιλητή που ήταν πάντα ο ίδιος. Ακούμπησε τα χέρια της στο τραπέζι, κι άρχισε υποταγμένη να ακούει τον κύριο-αν όχι το μοναδικό- ομιλητή επί του θέματος.
–Λοιπόν σήμερα στη σχολή μιλήσαμε για τον Πυθαγόρα και την Αριθμολογία. Η Αριθμολογία ξεκίνησε από την Αρχαία Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα, είναι η επιστήμη που..
–Μελετά τα απόκρυφα νοήματα των αριθμών και τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζουν τις συνήθειες και την συμπεριφορά, ξέρω..
Ο πατέρας χαμογέλασε με ικανοποίηση που η κόρη του άλλη μια φορά αποδείκνυε πως ήταν γνήσια απόγονος του. Έβγαλε από την εσωτερική θήκη του σακακιού του την πένα του, (πάντα έτρωγε με το σακάκι και το έβγαζε μόνο όταν πια έβαζε τις πιτζάμες του.) πήρε μια χαρτοπετσέτα και ρώτησε.
–Ξέρεις ποιος είναι ο αριθμός σου;
–Φυσικά..698734..
–Ιόλη άσε την ειρωνεία παιδί μου και κοίτα εδώ. Γεννήθηκες πρώτη μέρα του Γενάρη ,του πρώτου μήνα του 1985. 1+1+1+9+8+5= 1+.
– Μπαμπά ξέρω βασικά μαθηματικά, μπορείς να το υπολογίσεις χαμηλόφωνα!
–Ωραία άρα είσαι το 7, γνωρίζεις τη σημασία του;
–Όχι ,είχα διαβάσει ένα άρθρο για την αριθμολογία αλλά δεν το έψαξα περαιτέρω..Το μόνο που ξέρω είναι πως οι αριθμοί είναι από το 1 ως το 10 έτσι δεν είναι;
–Σωστά..Το 7 είναι η ισορροπία..Οδηγός των ανθρώπων με το 7 είναι η εξυπνάδα και γι’ αυτό δεν μπορούν να συναναστραφούν με άτομα που δεν διακρίνονται από λεπτότητα. Βρίσκουν στη μοναξιά τους αυτό που θέλουν..Σου ακούγεται γνώριμο μήπως αυτό; Έχουν μεγάλη διαίσθηση, φαντασία ,δημιουργικότητα, διανόηση και εσωστρέφεια.. Οι σκέψεις τους περιέχουν έντονο το στοιχείο της υπερβολής και η ζωή τους είναι πάντα γεμάτη από μυστηριώδεις φράσεις, σημεία και φυλαχτά. Φυσικά όλα δεν έχουν μόνο λογική βάση και προσωπικά δεν ξέρω κατά πόσον είναι αντιπροσωπευτικά για μια ομάδα ανθρώπων..Κατά πόσον καλύπτουν μια προσωπικότητα άρτια και συνεχώς εξελισσόμενη..
–Μπαμπά ενδιαφέροντα όλα αυτά αλλά το διάβασμα με καλεί..
Σηκώθηκε από τη θέση της μηχανικά, στο μυαλό της γύριζε το 7 .